Basic HTML Version
Op naar Workum wordt het ijs en het weer beter, het zicht wordt
verbeterd omdat de mist steeds meer optrekt. Wat opvalt is dat
de publieke belangstelling ook in Workum groot is. Nu en dan
worden wij verblijdt door jongelieden die ons vergezellen wat voor
ons wel fijn is want dat scheelt natuurlijk in het kopwerk.
Wij genieten enorm van de eindeloze ijsvelden op de Fluessen.
Aangekomen in Hindeloopen worden wij gastvrij onthaald door de
burgemeester die ons sommeert plaats te nemen op een heerlijke
zitbank. Terwijl wij genieten van chocolademelk worden wij
toegesproken door de burgervader. Wij nemen hartelijk afscheid
en onze gids Tjomme leidt ons via de kortste weg naar Stavoren.
Ik voel mij nu en dan toch wel erg bezwaard dat wij overal erg
gastvrij worden onthaald zonder dat wij hoeven te betalen voor
het genuttigde, zo ook in Stavoren en Sloten.
In tegenstelling tot de eerste 100 kilometer wordt er weinig meer gesproken. Het lichaam begint pijn te doen en
ik ben nog steeds erg blij met gids Tjomme, die overigens ook niet meer zo kwiek oogt. In Sloten nemen wij dan
ook afscheid van hem, hij is moe en wil naar huis. Gelukkig vinden wij snel weer een nieuwe gids die ons tegen
betaling naar Sneek zal brengen. Hij is wat kleiner dan Tjomme, maar het is heerlijk om achter zijn rug te zitten.
Onderweg zijn er kistwerken ontstaan, gelukkig zijn ze dusdanig dat wij er gemakkelijk over kunnen springen. Tot
aan IJlst is het ijs erg slecht, schotsen en veel water op het ijs. Onze gids probeerde een andere route, zodat wij
een beetje verdwaalt raakten. Met veel moeite bereikten wij in IJlst de controle, welke was gehuisvest in een
overvol logement waar het blauw stond van de rook. Door de vele valpartijen had ik veel last van mijn rug
gekregen. Een man wist mij met een heerlijke massage toch weer klaar te krijgen om de laatste kilometers te
overbruggen…
Door die hele lange stops zijn wij in Sneek ingehaald door Tiete Rooseboom die in Stavoren nog 23 minuten
achterstand had. Hij vertelde dat hij nergens had uitgerust in tegenstelling tot ons. Zijn komst werkte in eerste
instantie verlammend op ons. Deze Rooseboom maakte een frisse indruk en bij het naderen van de finish moesten
wij overleggen hoe de eindstrijd gestreden zou gaan worden. Van der Leij wil van geen strijd weten, hij wil loten.
Ik wil, om ongelukken in het donker op het slechte ijs te voorkomen, een baan van 1000 meter op de Snekervaart
maken waarop de snelste zich winnaar mag noemen. Rooseboom is hier als diesel natuurlijk fel op tegen. Blijft er
niets over dan hardrijden tot aan de Leeuwarder controle in het donker, het gemis van mijn lorgnet (bril) wordt
steeds erger. Ik hoor het geluid van een locomotief, Leeuwarden kan dus niet meer ver zijn!
Toen wij Leeuwarden in kwamen stonden vele mensen ons aan te moedigen op de kaden. “Nog twee bruggen,
dan zijn jullie bij Amacitia” werd er vanaf de kade geroepen. Nadat wij deze in vliegende vaart waren gepasseerd
was ik op zoek naar de controlepaal met de brandende lantaarn, ik stuurde af op iets wat er op leek, de
mensenmenigte wijkt uiteen en opeens voel ik iets hards, ik val! Opstaan hoef ik zelf niet te doen want de mensen
tillen mij op en dragen mij naar de controle, pas dan dringt het tot mij door: ik ben winnaar!
Emiel de Vlas
Jieroersjoch 2013
De byienkomsten fan de Wurkgroep yn 2013 ha benammen yn it teken stien fan it
tarieden fan de tentoanstelling yn de Bidler op 5 en 6 oktober. Der waarden sa’n
65 groepsfoto’s fan nei 1945 útstald. Benammen dy foto’s, dêr’t wy noch in bulte
nammen fan misten. It wie dy dagen gesellich drok yn de Bidler en fan de measte
foto’s dy’t der te sjen wienen, hawwe de besikers ús oan de nammen helpe kinnen
en dy binne no sa stadichoan ek allegearre yn ús argyf ferwurke. Neist de foto’s
wie der op it balkon noch in kar fan sa’n 75 oare nijsgjirrige foto’s út ús argyf te
besjen. Sa’t wy der tsjinoan sjogge, en neffens ús ek te hearren oan de minsken
dy’t der west ha, wie it in tige slagge wykein.
Fan ús yn 2012 útbrochte boek binne noch 30 eksimplaren te keap.
7