Basic HTML Version
En yn it lytste popke sieten noch snellere
reedriderspakken as dat wy ha.
No, ik skriuw dizze column nei dat Stefan Groothuis
goud wint op de 1000 meter. De ferwachtings binne
dat we samar 20 medailles winne sille. Geweldich!
Dus it falt allegearre wol wat ta mei dy Russen. Der
wurdt sein dat Poetin sels in jûn op stap west is mei
Irene. Hy hie heard dat har ferkearing út wie mei har
freondinne en dat it mei har nije freon noch net sa bot
oan wie. Poetin makket syn statements dus wol hiel
subtyl.
En dan sizze de krityske sjoernalisten fansels wer dat
it reedriden net mear in mondiale sport is. Kin wol
wêze mar ik fyn it fantastysk dat der sa hurd riden
wurdt. Mei sa’n druk op de tsjettel moatte jo it dochs
mar wer wier meitsje!
Spitich fansels dat ik sakrekt hearde dat Sven de
1500 net ride sil. Hie ik net tocht. As jo sa faak
Europees en Wrâldkampioen west binne en dan 4
ôfstannen ride moatte yn ien wykein, dan liket it my
wol mogelik en sels wol goed om trije dagen foar de
10.000 meter de 1500 te riden.
Der waard my frege wat myn ien, twa en trije binne
fan moaiste medailles.
Op ien stiet Stefan Groothuis. Ik ha syn ferhaal lêzen
oer alles wat er de lêste fjouwer jier meimakke hat,
en as jo dan nei ûnder oaren sa’n swiere depresje en
safolle lichamelik maleur, en ek noch nei it fallen op
de 500 meter.. goud winne, ja dan ha`k de triennen
yn de eagen. Mar ja dat hat miskien ek wol mei de
leeftyd te meitsjen.
Op twa stiet it brûns fan Margot Boer. Hja siet in hiel
skoft lyn op in moaie simmerjûn by ús yn de tún yn
Warten mei freon Brouwer, no net mear fansels, en
fertelde û.o. oer har trainingen. In hiel sympatyk
famke. Sa faak fjirde en no de medalje.
Op trije...ja dat wit ik net sa goed. Wüst? Kramer?
Mulder? Lit ik mar wachtsje oant de lêste dei fan de
Spelen.
Foarearst set ik er de namme del fan Jan Smeekes.
Oer de finish gean tinke dat jo goud ha en dan in
minút letter sjogge dat it net wier is...
Bêste minsken, as jimme dit lêze binne de O.S al wer
foarbij, is tink ik Wüst de keninginne en geande wy ús
ree meitsjen foar de wrâldkampioenskippen fuotbal.
Wat in prachtich sportjier!
Jaap Kooistra
Een briljante scène
Duinkerken, mei 1940
Het door Duitse troepen volledig ingesloten Engelse
leger, heeft zich tot op het strand teruggetrokken in
afwachting van de hulp, die hen naar het veilige
moederland terug moet brengen. We vergezellen de
net gearriveerde mannelijke hoofdpersoon Robbie
Turner tijdens zijn tocht over het strand waar de hel
op aarde lijkt te zijn neergedaald. Gewonde soldaten
liggen overal verspreid, mannen met een waanzinnige
blik in de ogen zwerven over het strand, de lucht
zwart van vliegtuigen en brandende gebouwen,
paarden waarvoor op de boten geen plek meer is,
krijgen een genadeschot en dit alles met op de
achtergrond het reuzenrad als een macaber
overblijfsel uit de tijd dat Duinkerken nog een vrolijke
badplaats was.
Eigenlijk moet je zo’n aangrijpende scène niet film-
technisch gaan analyseren en toch is dat precies wat
ik nu ga doen. Als je de scène voor het eerst ziet, heb
je niet door waarom hij zo “bij je binnenkomt”.
Natuurlijk: de beelden zijn op zich al heftig genoeg,
maar er is meer. Pas later las ik dat deze hele scène
van meer dan 5 minuten compleet als één shot is
gefilmd en dat terwijl tegenwoordig de ‘gemiddelde
shot lengte’ bij veel films rond de vijf seconden
schommelt. Dit is nu precies wat deze scéne zo’n
extra zeggingskracht meegeeft en zo effectief maakt.
Bovendien een enorme logistieke operatie want er
hoeft maar één foutje te worden gemaakt (er liepen
alleen al zo’n duizend figuranten rond) en je kunt
helemaal opnieuw beginnen. Uiteindelijk is de derde
take gebruikt, nadat een vierde poging halverwege
was afgebroken door volkomen uitputting van de
cameraman. Maar eigenlijk kon er toen al een strikje
om de briljante derde take: it’s a wrap!
Filmkafé Bagdad: Atonement, Vrijdag 7 maart, Dorpshuis
20:30
Namens het filmkafé,
Jan Tijsma
5